ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ 423: Ο Μάρκος Σκούφαλος σχετικά με την τελευταία αντιπαράθεση στο Σωματείο.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Σας ενημερώνουμε για το άρθρο του Μάρκου Σκούφαλου αιρετού του ΠΥΣΠΕ με την ΕΝΟΤΗΤΑ (ΠΑΜΕ), όπως μας στάλθηκε:

Θέσεις και απόψεις της «μεσαίας οδού»…

          Είναι γεγονός ότι ζούμε στην Ελλάδα του «είσαι ό,τι δηλώσεις», επομένως όσο πεισματάρα και να είναι η ζωή και η πραγματικότητα, είναι αδύνατον να ανατρέψουν έναν βιόκοσμο στηριγμένο σ’ αυτή τη μονήρη και αντιδραστική εν πολλοίς θέαση των πραγμάτων.

Μπορεί η επιστημονική ανάλυση της κοινωνικής δομής της χώρας μας  να αποδεικνύει, ότι είναι εξόχως καπιταλιστική, μπορεί ακόμα και μια πρωτόλεια κοινωνιολογική ανάλυση να δείχνει περίτρανα μέσα από τα ίδια τα κείμενα, πως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και άλλα ευαγή ιδρύματα του διεθνούς καπιταλισμού εξακολουθούν να μοιράζουν χώρες και λαούς, να εξανδραποδίζουν πολιτισμούς μέσω της ιμπεριαλιστικής τους πολιτικής και των περιφερειακών συγκρούσεων που οι ίδιοι υποδαυλίζουν, ωστόσο τα παραπάνω δεν είναι ικανά να κάμψουν, την ακαμψία αυτών που εξακολουθούν μέσα στις οιμωγές των θυμάτων του καπιταλισμού, να δηλώνουν, ανεξάρτητοι, να ενοχλούνται από την «κομματική» γλώσσα, όχι τη συστημική, την εύπλαστη, τη γενικόλογη, τη στρεψόδικη, την «πιασάρικη»,  την πλάνα, αλλά του ΚΚΕ και όσων συμπορεύονται μαζί τους!!!

Για πολλοστή φορά οι «Ανεξάρτητοι Εκπαιδευτικοί», διά του σολιψισμού του Μπέρκλεϋ,  αποστασιοποιούνται από αυτό που καθορίζει την ιστορική πορεία των κοινωνιών, την ταξική πάλη.  «Τσιτατολογούν» με το Νίτσε, το φιλόσοφο τον οποίο οικειοποιήθηκε το Γ’ Ράιχ, για να κουνήσουν το δάκτυλο σε όσους επιμένουν  στην κινητήρια δύναμη της ιστορίας που αναφέραμε , αλλά κυρίως για να εξάρουν την ατομοκρατία που τους διακατέχει, το μικροαστικό εγωισμό του «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν», την κοινωνική ακινησία της συστημικής διαχείρισης των προβλημάτων, που οδηγούν γενιές στην κατάντια να ζουν με τα ψίχουλα.

Η Νιτσεϊκή πραγματικότητα μέσα στην οποία επιλέγουν να ζουν-προς τι άλλωστε μας θυμίζουν τα λόγια του σε κάθε ανακοίνωσή τους- οδηγεί στον ίδιο αντιφατικό κόσμο του Νίτσε, που στο στόχαστρό του, μαζί με τους άλλους φιλοσόφους, βρισκόταν και η αντικειμενική πραγματικότητα και η αλήθεια. Στο βιβλίο του «Πέρα από το καλό και το κακό» τα βάζει με τις προκαταλήψεις των φιλοσόφων, γιατί πιστεύουν στην απόλυτη αξία της αλήθειας και δεν ερευνούν το αναληθές και το λανθασμένο, οδηγώντας έτσι στον αγνωστικισμό, γιατί είναι άλλο η διαλεκτική προσέγγιση της πραγματικότητας που εμπεριέχει το λάθος, την πλάνη το σφάλμα ερευνητικά, και φυσικά την αποδοχή αντικειμενικής αλήθειας με κριτήριο την πράξη και άλλο η a priori άρνησή της.

Οι συνάδελφοί μας «Ανεξάρτητοι Εκπαιδευτικοί», τα βάζουν με την ταξική ανάλυση του ΠΑΜΕ ή του ΚΚΕ, γιατί εξακολουθούν να μιλούν για τις αλήθειες της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τις αλήθειες της εκπαίδευσης ως βασικού πυλώνα που αναπαράγει ανθρώπους κατ’ εικόνα και ομοίωση των αξιών της άρχουσας τάξης, για τις αλήθειες ότι οι χαμένοι μισθοί μας έξι στον αριθμό, το φτήνεμά μας ως εργατική δύναμη, χρηματοδότησαν και χρηματοδοτούν τους τραπεζίτες , επιχειρηματίες εφοπλιστές κλπ, τις αλήθειες πως οι περικοπές στις εκπαιδευτικές δαπάνες, η μετατροπή μας σε απασχολήσιμους ανθρώπους-λάστιχο  των «μοντέρνων καιρών , η δουλειά μέχρι το θάνατο, σκιαγραφούν τη βαρβαρότητα που λέγεται καπιταλισμός, προσδιορίζουν τη μια και μοναδική αξία του , που είναι το υπερκέρδος, η υπεραξία , που για να παραχθεί χρειάζεται εργατική δύναμη, ανθρώπινη σάρκα να αλεστεί στα «κρεματόρια» του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα.

Αυτή είναι η αιτία των δεινών μας, αυτή είναι η πηγή των θυσιών μας για να αυγατίζουν τα πλούτη τους μια δράκα καπιταλιστών με το πολιτικό τους προσωπικό, γαλάζιο, πράσινο, ροζέ ή πολύχρωμο. Η με θυσίες και κόπους γνώση αυτής της πραγματικότητας, είναι η γνώση της ιστορικής αναγκαιότητας που οδηγεί στην ελευθερία , όχι του ατόμου, αλλά της κοινωνίας, στην ελευθερία  των καταπιεσμένων, για να συντρίψουν κάθε καταπίεση.

Εδώ λοιπόν ο καθένας παίρνει θέση όχι με τα λόγια και τις αμπελοφιλοσοφίες μεταξύ τυριού και αχλαδιού ή με ψιθύρους του τύπου «ωχ πάλι αυτοί θα μας πρήξουν για τον καπιταλισμό», αλλά με τις πράξεις του!

Απεργεί ο κλάδος του, συμμετέχει; Γίνεται συνέλευση, δίνει την παρουσία του ενεργά με θέσεις και προτάσεις; Οργανώνει την αντίσταση στην αυθαιρεσία της εκάστοτε κυβέρνησης που τσακίζει κόκαλα ή «φρόνιμα και τακτικά πάει με κείνον που νικά;»(Βάρναλης) , όπως έγινε με την αξιολόγηση; Είναι με το νόμο του κράτους ως «υπάλληλος» και άρα έτοιμος και πρόθυμος για όλα ενάντια στην τάξη του ή με το δίκιο σφίγγοντας στα δύσκολα τα χέρια του συντρόφου του και αναλαμβάνοντας τα κόστη της πράξης του; Όταν συμμετέχει σε όργανα διοίκησης πχ ΠΥΣΠΕ,  είναι με τη διοίκηση  -με κλαυθμούς ή χωρίς δεν έχει σημασία- ή με τα δίκια των εργαζομένων και του κλάδου; Χτίζει το μέλλον του ή το μέλλον μας; Διδάσκει τα δίκαια των ανθρώπων  στους μαθητές του, τους αγώνες του 21, του 40 , του Πολυτεχνείου και το στρίβειν διά του αρραβώνος στην προσωπική του ζωή;

Γνωριζόμαστε σε αυτόν τον τόπο, υπάρχει καταγεγραμμένη ιστορία του καθενός μας και στον κλάδο μας και στους ταξικούς αγώνες γενικότερα και παντού. Γράφεται και θα γράφεται η πορεία και του ταξικού πόλου που λέγεται ΠΑΜΕ που στηρίζει την «ΕΝΟΤΗΤΑ» στο σύλλογό μας και των «Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών».

Επειδή όμως γίνεται λόγος και για προτάσεις, εμείς προτείνουμε και για το σήμερα , που αφορά στην ανακούφιση του λαού από τα δεινά του, στην αντιμετώπιση της λαίλαπας που βιώνουμε με τα μνημόνια, στην καθυστέρηση του αντίπαλου και για το αύριο που προσδιορίζει την απελευθέρωσή μας από τα ταξικά δεσμά, στην ανατροπή της σημερινής σαπίλας, στην οικοδόμηση μιας κοινωνικής οργάνωσης που ο πλούτος θα ανήκει στους παραγωγούς του και όλα εκείνα που στα αυτιά τους ακούγονται παράφωνα, τετριμμένα, ξύλινα, παλαιολιθικά, ειδικά για όσους ελάχιστους, έχουν μάθει να «κάθονται» πάνω σε κόπους άλλων και έχουν για χόμπι την εργασία…

Εκείνοι όμως τι προτείνουν; Μήπως αυτό που ο Νίτσε για το μαθητή του ονομάζει «απαντήσεις διά της μεσαίας οδού», καταλήγοντας ,πως ο μαθητής αυτός θα κατάφερνε να κάνει  κάθε τι που θα υπεράσπιζε μια μέτρια , μικρή υπόθεση, γι αυτό και ευχόταν , «Τέτοιο μαθητή εύχομαι να έχει ο εχθρός μου»;(Η θεωρία του σκοπού της ζωής, εκδ Δαμιανός, Αθήνα)

Γι αυτό καταψήφισαν και καταψηφίζουν με τη στάση τους ό,τι ξεφεύγει από τη «μεσαία οδό» ό,τι ξεφεύγει από αυτό που περιγράφει ο Μπρεχτ στο ποίημά του «Στους ευθυγραμμιζόμενους», που καλό θα είναι να το διαβάσουν!

Κλείνοντας να σημειώσουμε πως αυτές οι θεωρίες , που θυμίζουν το έργο του Στίρνερ (19αι.) «Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του», ούτε καινούριες είναι ούτε πρωτότυπες. Είναι η διαχρονική ιδεολογία της κρίσης ενός συστήματος που ιστορικά έχει φάει τα ψωμιά του, είναι σύγκρουση ενταγμένη στην κλασική σύγκρουση ιδεαλισμού , ιστορικού υλισμού, είναι σύγκρουση για την οποία ισχύει, «ο καθείς εφ ω ετάχθη»

Μάρκος Σκούφαλος

Αιρετός ΠΥΣΠΕ Χίου

Μέλος ΔΣ ΕΓ της ΑΔΕΔΥ στη Χίο, Εκλεγμένος με την «ΕΝΟΤΗΤΑ» (ΠΑΜΕ)

Για το ΔΣ

                              Ο Πρόεδρος Ο Γραμματέας

Αμπαζής Γιώργης   Τσίγκος Στεφανής